اول ماه مه (یازدهم اردیبهشت) «روز جهانی کارگر» نماد پرچم برافراشته «مبارزه رهائی‌بخش» خودجوش و خودسازمانده و خودرهبر تکوین یافته از پائین «اردوگاه کار و زحمت» به همه کنش‌گران این اردوگاه شادباش می‌گوئیم.
جنبش کارگری ایران در «مسیر رهائی به دست خود» توسط جنبش‌های «خودجوش و خودسازمانده و خودرهبر مطالباتی و سیاسی اردوگاه بزرگ کار و زحمت» برای «رهائی از ز نجیرهای ستم استثماری، استحماری و استبدادی» مبارزه می‌کند. (سرمقاله)
اول ماه مه (یازدهم اردیبهشت ماه) خود نماد برافراشته کردن پرچم خونینی است که در روزهای سوم و چهارم ماه مه 1886 (توسط مبارزهٔ بی‌امان کارگران شیکاگو بر علیه نظام سرمایه‌داری حاکم، با کشتار و سرکوب و تیراندازی پلیس، این پرچم خونین مبارزه کارگران) در «میدان هی مارکت شیکاکو» برای همیشه برافراشته گردید. باری، در همان زمانی که جنبش کارگران شیکاگو در ماه مه 1886 در اعتراض به «شرایط دشوار کار و به خاطر کاهش ساعت کار روزانه» سرمایه‌داری حاکم را به چالش کشیده بودند، با یورش سرکوب‌گرایانه پلیس شیکاگو (بازوی آهنین سرمایه‌داری) روبرو شدند که البته اگرچه پس از مبارزه همه جانبه سرکوب شدند، ولی با سرکوب شدن آنها مبارزه قهرمانانه آنها علاوه بر ثبت در تاریخ، «به عنوان پرچمی همیشگی برای زحمتکشان اردوگاه کار و زحمت جهان و تاریخ درآمدند»، بنابراین، اول ماه مه (یازده اردیبهشت ماه) «روز جهانی کارگر» را به همه کنش‌گران «مسیر رهائی از ستم استثمار انسان از انسان، طبقه از طبقه و ملت از ملت» (در مبارزه با مناسبات سرمایه‌داری) شاد باش می‌گوئیم؛ و با تجلیل از قهرمانان اولیه استثمارستیز کارگران شیکاگو در سال 1886 و بزرگداشت روز جهانی کارگر در «تجدید عهد با آرمان‌های آنها بر مبارزه با بی‌عدالتی، محرومیت، بهره‌کشی، استثمار، استبداد و استحمار (در شرایط تندپیچ امروز جامعه بزرگ و رنگین کمان ایران) تاکید می‌ورزیم» و از اینجا است که باید بگوئیم که «اول ماه مه یا روز جهانی کارگر (برای اردوگاه کار و زحمت در جامعه بزرگ ایران) نماد مبارزه تاریخی زحمتکشان ایران در مبارزه رهائی‌بخش با استعمار، استثمار، استحمار و استبداد تحمیل شده بر آنها نیز می‌باشد.»
