سر سخن

هفتاد و یکمین سالگرد «16 آذر، روز دانشجو» را گرامی می‌داریم 

چگونه امکان برون‌رفت جنبش دانشجویی از «پژمردگی و رکود و انسداد فعالیت‌های سیاسی دو ساله گذشته ممکن می‌باشد؟»

قبل از هر چیز مقدمتا لازم به ذکر است که هر گونه راه حل جهت برون‌رفت جنبش دانشجو از رکود دو ساله گذشته، «در گرو تحول درونی و دینامیک خود جنبش دانشجویی است» به‌بیان‌دیگر، «هر گونه حرکت بیرون از جنبش دانشجویی توسط گروه‌های سیاسی خارج‌نشین یا داخل کشور در راستای تحول مکانیکی (نه دینامیکی) جنبش دانشجویی امری شکست خورده می‌باشد. زیرا در تحلیل نهایی جنبش دانشجویی که برآمده از جامعه بزرگ و رنگین کمان ایران و سازنده آینده این کشور می‌باشند، برآمده از قشرهای گوناگون مردم ایران و در ارتباط تنگاتنگ با خواست‌های جامعه تکوین پیدا کرده‌اند و پیشاهنگ مبارزه با امپریالیسم و استبداد در طول 83 سال (از شهریور 20 الی الان) بوده‌اند» بدون‌تردید همین پراتیک 83 سال برای جنبش دانشجویی کافی است تا جنبش دانشجویی را به‌صورت یک پدیده دینامیک (نه پدیده استاتیک وابسته به حرکت‌های خارجی) درآورد.»

سرمقاله

جنگ بی‌پایان رژیم نژادپرست اسرائیل با مردم فلسطین «فاشیسم عریان در جهان و تاریخ است»

اکنون نزدیک به 14 ماه «از آغاز نسل‌کشی دیگری در تاریخ بشر می‌گذرد. نسل‌کشی بی‌وقفه آمریکا و اسرائیل در غزه و در لبنان در دفاع از اشغال‌گری استعماری یک‌دولت آپارتاید». آمار رسمی تاکنون بیش از 43 هزار نفر کشته در غزه گزارش داده‌اند که اکثریت آنها زنان و کودکان هستند. البته این تعداد شامل کسانی که زیر آوار ساختمان‌ها، محله‌ها، شهرها جان داده‌اند نمی‌شود. آنها هنوز اجسادشان یافت نشده است. تحقیق اخیر «آکسفا» (کنفدراسیون بین‌المللی نهادهای مردم‌نهاد برای عدالت اقتصادی و زیست محیطی و کاهش نابرابری‌ها) نشان‌می‌دهد که «تعداد کودکانی که به‌دست ارتش اسرائیل در غزه کشته‌شده‌اند بیش از تعداد کودکانی است که در جنگ‌های بیست سال گذشته در جهان کشته‌شده‌اند». اروپا و غرب «برای تسکین عذاب وجدان جمعی‌شان نسبت به بی‌تفاوتی اولیه‌شان در برابر یک نسل‌کشی نازی‌ها، زمینه را برای یک نسل‌کشی دیگر آماده کرده‌اند».

سخن روز

لایحه بودجه 1404 دولت چهاردهم و «وخامت اوضاع اقتصادی کشور»

نزدیک به چهار ماه (7 مرداد پزشکیان وارد پاستور شد) از عمر دولت وفاق ملی پزشکیان – خامنه‌ای می‌گذرد. چهار ماهی که طی آن به اعتراف دست اندرکاران رژیم مطلقه فقاهتی حاکم و با استناد به داده نهادهای آماری خود رژیم مطلقه فقاهتی، «معیشت مردم به‌شدت سقوط کرده و اوضاع اقتصادی به‌مراتب بدتر شده‌است». چشم‌انداز بسیار تیره و تاری بر معیشت زندگی مردم و شاخص‌های اقتصادی تحمیل شده‌است و خبر از کاهش شدید خرید مردم، تشدید کاهش ارزش پول، دلار بالای 69 هزار تومان، تشدید بحران و رکود اقتصادی، رشد منفی در همه عرصه‌های صنعت، افزایش قیمت‌های سرسام آور اقلام خوراکی، کاهش سرمایه‌گذاری‌های مورد ادعای دولت و رژیم، افزایش بیکاری و افزایش آمار اعلام ورشکستگی واحدهای تولید، افزایش شاخص فلاکت، افزایش هزینه‌های جاری دولت و دستگاه‌های نظامی‌اش به‌ویژه با فضای جنگی ایجاد شده، همه و همه نشان‌می‌دهد که اوضاع چهار ماه دولت وفاق ملی پزشکیان – خامنه‌ای، در تمامی موارد اشاره شده خراب و بحرانی‌تر از قبل از چهار ماه شده‌است.»

تیتر اول 

در حاشیه گفتگوی آبراهامیان در رابطه با مسائل سیاسی کلان جامعه بزرگ ایران

آبراهامیان استاد دانشگاه نیویورک و یکی از مشهورترین تاریخ‌شناسان ایران به‌شمار می‌رود که نویسنده کتاب «ایران بین دو انقلاب» نیز می‌باشد که این کتاب سال‌ها است که در کشور ایران به‌عنوان منابع کارشناسی ارشد علوم سیاسی شناخته می‌شود. در خصوص مسائل سیاست کلان مردم ایران باورهایی دارد که در اینجا به شرح و نقد آن می‌پردازیم.

یکم – او معتقد است که «شرایط کنونی ایران قابل مقایسه با روندهایی که به فروپاشی رژیم محمد رضا شاه انجامید، نیست». این سخن آبراهامیان در صورتی است که «جامعه ایران در 45 سال پس از انقلاب 57، به مراحل رشد و تکامل ذهنی رسیده که اصلاً قابل مقایسه با سال‌های 56 و 57 نیست». در سال‌های 56 و 57 جامعه ایران به‌لحاظ «شرایط عینی»، در وضعیتی از فقر و فلاکت توسط شکست رفرم ارضی شاه – کندی (یا به اصلاح انقلاب سفید شاه - کندی) گرفتار شده بود، که امروز جامعه ایران با درجات اگراندیسمان شده از آن فقر و فلاکت برخوردار می‌باشد. عامل اصلی این دو شرایط عینی در کشور ایران «سرمایه‌داری وابسته حکومتی، نفتی و بوروکراتیک می‌باشد».